больш і больш разьвіваецца з формальна мастацкага боку, найбольш-жа ўдалымі вершамі я лічу тыя, што дадзены ў часьціне „Урачыстасьць рэволюцыі“. Тутака няма аніякай шурпатасьці. Тое, што здаецца крытыку шурпатасьцю, ёсьць хутчэй выразам рытму рэволюцьйнага змаганьня. Гэта ня шурпатасьць, а цьвёрдасьць, і не „неахайнасьць“, як кажа крытык, а поэзія рэволюцыянэра, якому няма калі думаць аб літаратурных каўнерчыках ды брыжыках. Можна пашкадаваць аб адным, што ўвесь зборнік вершаў поэты-рэволюцыянэра не афярованы ўрачыстасьці рэволюцыі. Бо без рэволюцыі няма жыцьця. У галіне мастацкай поэзіі, апроч паасобных выданьняў, дужа высока стаіць поэма М. Чарота „Марына“, якая зьявілася на старонках „Полымя“ (№ 3). Яна сьведчыць аб няўхільным поступе таленту маладога поэты.
У мінулым годзе, амаль што ў самым канцы яго, у выданьні Дзяржаўнага Выдавецтва выходзіць з друку зборнік вершаў Крапівы пад такім-жа самым загалоўкам „Крапіва“. Другія зборнічкі гэтага-ж поэты зьяўляюцца ў выданьні „Кніжніцы Маладняка“ („Асьцё“).
Крапіва — поэта асаблівага яшчэ няспробаванага ў нашай літаратуры жанру.
Поэта сам гэтак характарызуе сваю творчасьць:
|
Не цягнусь я за Чаротам,
Я ў мастацкім агародзе Я расту вось тут пад плотам |
