Гэта старонка не была вычытаная
Яшчэ болей заблішчалі вялікія вочы маленькай Магдулінай дачушкі; здаецца ціха яны ўглядаліся на красу першага вечара, зьдзіўлена расшыраючыся…
Але вось Магдуля пачала нешта ёй спрытна ў тварык саваць: дзіцянё пачало плакаць нейкім працяжным слабым галаском душанага маладога зайчыка. Магдуля засопалася, панесла яго скора на ложак, кажучы:
— Ашчасьлівіла цябе, дачушка мая, даражэнькая мая! Ашчасьлівіла!
Яна асьляпіла вочы дачкі йголкай…
Вільня 1912 г.
