Ашчасьлівіла.
Саламяна будка,
А ў тэй будцы
Чэрці вядуцца.
Народная.
Вёска Жаброўшчына ляжыць у адным з самых глухіх куткоў Беларусі. Гэта, гняздо ўсіх жабракоў нашай ваколіцы; тут вядзецца іхняя адукація і фабрыкуюцца жабракі для ўсяго сьвету, здаецца. Здаўна жывуць яны тутака сваім асобным жыцьцём і больш нічым не займаюцца. — Што-ж, і гэта праца! — як яны самі кажуць. Хаткі ў Жаброўшчыне страшэнныя, падгніўшыя, крывыя з сукаватымі падпоркамі й выглядаюць быццам жабрачкі сівыя, абвешаныя старымі торбамі. Здаецца «дай! дай!» — стогнуць яны ўсякаму рэдкаму падарожнаму.
«Дай! дай!» — плача там вецер паміж сухастоек на пагурку. Само неба мае там колер мутнага бяльмістага вока сьляпога жабрака.
Людзі там маюць другі фасон, другую фастацыю, чым усюды: розныя храмыя, розныя крывыя, розныя сьляпыя, розныя нямыя; агульна, кажучы — калекі на ўсялякія лады, калекція розных калек, якія толькі могуць быць на сьвеце.
Кажуць, што большая частка іх, нават, родзіцца гэткімі. Кажуць, хто мае ў іх большае калецтва, той і фанабэрыцца гэтым і болей шчасьліў бывае. «Калецтва — ваша, саха й барана!» кажуць самі жаброўцы.
Дзяцей сваіх яны ў хаце, перад выхадам у сьвет навучаюць, як жабраваць, якім голасам, якімі спосабамі, як жаліцца кемна, як выставіць другім сваё калецтва. Некаторыя з іх робяць гэта з вялікім штукарствам.
Часам знаходзяць у Жаброўшчыне закапаны ў зямлі гладыш з грушамі — чартоўскім спосабам запрацаваны яны й чорту лысаму застаюцца.
Вось у Жаброўшчыне вялікае сьвята: бязносая дурнаватая Магдуля выходзіць замуж за сьляпога Сідаронка, і народ разгулівае.
