Гэта старонка не была вычытаная
— Ой, разбойніца! — крыкнуў Антось на сваю Агатку, як ужо Сьцёпчыха падзякавала й пашла, — каб ты прапала з ёй разам!..
— Ці я вінавата, што яна гэткая сьвіньня! — чуць ня плакала Агата.
І папсулася сьвята ў беднай сямейцы, спахмурнелі твары.
Кожын думаў: — О-го! каб гэта лепей я зьеў гэтых пяць лыжак заціркі…
∗ ∗
∗ |
Няшчасьце ня маець сваёй асобнай меркі для ўсіх людзей на сьвеце, але кожын чалавек маець сваю асобную мерку да няшчасьця і свой асобны погляд на самае няшчасьце.
Вільня, 1912 г.
