Пяць лыжак заціркі.
(Тэмат запазычаны).
— Агата! Агата!
— Ну, чаго глотку дзярэш?
— Скора зацірка згатуецца?
— Маеш часу пачакаць трохі, не панясу прадаваць на кірмаш, пасьпееш насёрбацца!
Яшчэ ня ўсьпела яна адказаць свайму Антосю, каторы ляжаў на пяколку й стагнаў — ні то ад болі ні то ад голаду, — як з усіх бакоў апанавалі яе дзеткі, няма ведама — хлопчыкі ці дзяўчынкі, бо яны былі адзеты ўсе ў доўгія да пят кашулькі… Запішчалі яны ўсе ў адзін голас:
— Мамка запільку гатуець!
— Мамка зацільку гатуець!
І давай скакаць кругом маці й шчыпаць за хвартух і спадніцу, як галодныя ваўчаты.
— Мамка, мне дасі!
— Мамка, мне дасі!
І блішчалі іх галодныя вочы ад радасьці…
— Ці-і-ха, каб вы падохлі! — крыенула Агата. — Згатаваць не даюць, Хоць ты тут на кавалкі рассыпайся! — і адагнала іх вілачнікам ад прыпечка…
Гэта было вясной, якраз у тую пару, калі самая страшэнная галацьба пануе ў бедных вёсках, калі няма чым і муху накарміць. Апошні запас вышаў, хоць зубамі ляпай; шчаўя яшчэ нямашака… Ня дай бог, якое цяпер жыцьцё ў гэткага гаспадара, як у хворага Антося, каторы сам рабіць ня можа, а толькі жонка адна прадуець на яго й дзяцей.
Але ўчора бог ёй шчасьце даў — яна пеяк выенчыла ў блізкай пані з фунт мукі на зацірну.
Вось і гатуець яна для сваёй сямейкі гэтае панскае сьнеданьне… У цёмнай, малой хатцы пануець сьвята, нейкае…
Пазіраў усё Антось на прыпечак і ціха бурчаў, бо ён ведаў, што цяпер та Агата валадарніца… Пазіралі дзеткі з-пад цёмнага тапчана на вясёлы агоньчык у печы й шушукаліся.
