двор запрасілі пугай сьвіньню з маладым пакаленьнем, разбаўталі ёй пойла ў карыце. І вясковая баба засталася гаспадарыць у яго хаце — нібы Гайзікава жонка.
Разыйшліся людзі па хатах. Парасяты, Гайзік з вясковай бабай засталіся.
Баба в Гайзікам селі на прызбу. Гайзік падлажыў сваю калматую галаву бабе на калені, і яго нібы-то жонка пачала расчэсываць валасы…
Гайзік касурыў бровы з бабіных каленяў ў бок лесу: ці ня едуць ужо «любыя» госьці — бандыты,
Гайзік кідаў зрэнкамі да неба!
— Дзе ты, бог Ізраіляў? Дзе ты?
Неба ціха блакіцілася роўна для ўсіх і нямела…
Гайзік зазлаваўся на «бога Ізраіля»…
Баба шуткавала і харошылася перад Гайзікам. Парасяткі рупіліся яму пад ногі. Шчыра і кемна Гайзік граў ролю мужыка.
— Топ-топ-топ! — пачуўся з новай грэблі конскі топат.
— Пяць п’яных галаварэзаў вярхом на конях прывалілі на дзядзінец.
Гайзік ускочыў ім насустрач.
— Разгарачаныя, чырвоныя твары, раскудлачаныя чупрыны на ўспацеўшых ілбах, нагайкі ў руках засьляпілі Гайзіку вочы.
— Жыдоў няма ў вас? — запытаўся адзін з бандытаў.
— Няма ў нас жыдоў! — спакойна адказаў Гайзік і са сьмехам дадаў «трох’этажную». «Трох’этажная» Гайзіка бандытам страшна спадабалася. Адзін з бандытаў пабратэрску жарнуў Гайзіка, па плячох.
Бандыты рвануліся ў хату.
— А дзяўчаты, дзед, ёсьць ў цябе?
— Няма.
— Што значыць няма! Мы табе галаву скруцім! Павінны быць!
— Няма, — ціха адказваў Гайзік: — мы тут з бабай, як бачыце, адны.
— Фэ! Твая баба — старая падла!
Галаварэзы плюнулі і пайшлі ў вёску шукаць дзяўчат.
Пачалі брахаць сабакі. Шум і крыкі рваліся з вясковых хатак.
Гнеў загарэўся ў сэрцы мельніка. З таго часу, як ён пераадзеўся за мужыка, дык зусім зьмяніўся, — зрабіўся сьмелым. Ён схваціў вялікі млыновы молат, пабег на тыя крыкі з малатком у руках і з «трох’этажным» ў горле.
Сяляне віламі і косамі баранілі сваіх дачок ад бандытаў. Бандыты працавалі нагайкамі над мужыцкімі галовамі. Кроў плюхалася…
Папалася і Гайзіку.
