— Госьці ў лесе. Пастухі гаварылі. Бандыты на конях. Са стрэльбамі.
Грамада, непакоіцца.
— Што рабіць? Нас то бандыты жывых у кашу ня кінуць. Але што з мельнівам рабіць?
Галаварэзы разарвуць Гайзіка на, кавалі… Шода добрага суседа.
— Трэба, што-кольвек рабіць!
Гаспадары пусьціліся ў млын.
— Гайзік! А, Гайзік. Ведаеш?
— Ведаю…
Гайзік быў у млыне. Сядзеў над жорнамі і шліфаваў камень завостраным малатком.
Гайзік меў прывычку ў кожную нядзелю што-колечы рабіць, каб аддзяліцца ад хрысьціян…
— Чаму робіш у нядзелю?
— Я павінен памятаць, што я жыд…
— Сягоньня забудзь…
— Ну?
— Бандыты шукаюць жыдоў.
Гайзік вінавата, апусьціў вочы.
— Сям’ю я ўжо заўчас выправіў у горад, а сам ні за што не пакіну млына аднаго. Адсядзеў тут дваццаць год. Што будзе — хай будзе.
Суседзі ківалі галовамі:
— Праўда, як можна кідаць гаспадарку?
— Гайзік!
— Га?
— Кінь сягоньня працаваць. Ідзі апраніся ў сьвяточныя вопраткі!
— У сьвяточныя? Чорны сурдут і новыя чаравікі? На што?
— Ха-ха-ха! Сягоньня апраніся ў нашую сьвітку, абуй новыя лапці. Зрабіся нашым братам, калі хочаш астацца жывым,
Гайзік маўчаў.
— Схавай свае «бубліі» і павесь у куце на сьцяне абраз сьвятога Мікалая. Мы спарадкуем тваю хату на наш лад, каб бандыты не пазналі, што гэта жыдоўская хата.
Мельнік перабіў бараду.
— А мая фізыономія?
Хэўра пачала крытычна аглядаць Гайзіка: рудая вялікая барада, як у „рускага“, тоўстыя вусы, густыя бровы, скалмачаныя валасы на галаве.
— Выйдзе лоўка! Якраз наш брат! Па нашаму гукаеш ёмка. Скінь «цыцалі»
Гайзік паслухаўся.
Кампанія ўзялася за работу. Прынесьлі Гайзіку сьвіту, лапці, сьвяты абразок. Гайзік схаваў свае «бубліі», і хата прыняла, належны выгляд: нічога жыдоўскага не засталося. Да Гайзіка на
