ранька ведаю жыцьцё тваё пякельнае! Ад мяне, гадаўка, ня ўтоішся! Не на такую напала!
Сымоніха гладзіць Лявоніху й кажа:
— Няма чаго богу грашыць, неяк кратаемся.
Гэта значыць:
— Халера ты! Каб ты ўгару глядзела ды сонца ня бачыла! Каб цябе скруціла ў тры пагібелі! На што сыпле мне соль на раны?
— Ніхто ў нашым сяле гэтак дружна ня жыве, яе мы з табою! — зьдзіўлена й натхнёна кажа Лявоніха.
— Ды як-жа йначай, сэрца маё, як іначай, даражэнькая! — трапляе ёй у тон Сымоніха.
Гэта ўсё значыць:
— Няпраўда! мана! фальш!
— Хадзі ка мне, зязюлечка, у хату! Пагаворым аб тым ды аб сім, — кажа Лявоніха.
Гэта знічыць:
— Каб ты на парозе маім ногі свае паламала, нячыстая душа! Каб ты галаву скруціла на ганку маім!
— Во, гвалтам цягне ў хату кажа Сымоніха, — дзякую, сястрычка, ды йдзём у маю хату — і мы людзі хрышчоныя!
Гэта значыць:
— Калі ніхто ня ведае, як хто абедае, дык я даведаюся, бо ўлегцы мяне ня возьмеш!
— Заходзь ка мне! — кажа Лявоніха.
— Ды ты йдзі ка мне! — упіраецца Сымоніха.
Лявоніха на гвалт хоча зайсьціся да Сымоніхі, а Сымоніха — да Лявоніхі.
Доўга цягне Лявоніха суседку да сябе ў хату — тая ўпіраецца й ня йдзе.
Доўга цягне Сымоніха суседку ў сваю хату — тая ня хоча ды годзе.
Урэшце моцна нацягнутыя струны ня вытрываюць і лопаюцца з такім моцным трэскам, што трэск гэты творыць новую музыку. Суседкі пераходзяць ад няшчырасьці да шчырасьці:
— Як?! — кажа Лявоніха, — ты ганьбуеш маёй хатай?! — і вочы яе прымаюць свой праўдзівы выгляд — злосны, зьняважлівы.
Як!? — кажа. Сымоніха, — ты пагарджаеш маім кутком!? — і вачыма пазірае яна на суседку так гнеўна, як-бы яе зьесьці хоча.
Слова за слова — і з іх пасінелых вуснаў разам са сьлюною пачынаюць сыпацца такія адборныя й ядраныя слоўцы, яе пацеркі, як зорачкі, як зялезны боб, як горкі перац. І тут ужо тлумач непатрэбны, бо кожнаму й так добра зразумела.
— Ты — сякая, ты — такая! — крычыць Лявоніха.
— Ты — такая, ты — сякая! — грыміць Сымоніха.
— Шэльма! — лаецла Лявоніха.
— Гадаўка! — дражніцца, Сымоніха.
— Шэльма! шэльма!! шэльма!!!
