А Юльцы яе малюсенькія ножкі здаюцца стопудовымі вагамі. Адвагі няма й цяжка — ой, як цяжка! — рабіць першы, сталы крок у жыцьці! Адважыцца трудна на гэта й сталаму чалавеку.
Але, бачачы, што шэсьць зацікаўленых, уважных вачэй глядзяць на яе, дык у яе душы будзіцца разам і гэрой і артыст. Яна адважылася і…
— Раз! два! — лічаць трое сталых людзей крокі малюткі.
— Плясь! — і Юлька гоцнулася аб стол, вачыма ратунку просячы.
І не пасьпелі яе падтрымаць у трудную хвіліну шэсьць моцных, сталых рук — эх, людзі!..
А з гэтых двох першых крокаў маці з бабкай радуюцца й нацешыцца ня могуць.
— Вось пацеха!.. — з укорам кажа, бацька, — папробавалі-б зьлічыць, колькі крокаў я сягоньня махануў на кірмаш ды з кірмашу, вёрст сорак, здаецца, а вы ані слова, аб гэтым…
Але ўпарт дух чалавечы, хоць лобам, а сьцяну праб’ець: праз тры дні Юлька ўжо хадзіла па падлозе, як муштраваны ваяка — пяхотнік, а праз тыдзень Юлька ўжо так круцілася матцы пад ногі, што той гэты фокус, нават, абрыд. Яна гнала ад сябе Юльку, як ката, кажучы „апсік!“
Юльцы гэта вельмі падабалася, і яна мамцы мяўкала, як кот — «мяў! мяў!».
Яшчэ троху падрасла Юлька. Яна ўжо ў сукенцы паркалёвай, бо не маленькая, дзякаваць богу, — ёй ужо тры гады! Як матылёк, круціцца, лётае ў агародзе сярод чырвонага маку.
Ёй вельмі смачна рабіць тое, чаго ня можна, і маці мае дзеля гэтага вялікія клопаты. Калі скажа Юльцы ня пэцкаць спаднічкі, дык як раз прыдзе запэцканая ў гразі з ног да галавы. Скажа ёй не чапаць макаў, дык як раз наскубе поўныя жмені. Скажа ёй:
— Юлька, ідзі спаць!
— Не хацу!
— Ня йдзі спаць!
— Пайду!
— Гуляй сабе!
— Не хацу!
— Ня гуляй!
— Бу гуляць!
Але гэты шайтан праціўнасьці не заўсягды пануе над ёй. Часам яна бывае ласкавенькай, добранькай і міленькай — як бабка, ёй казкі поначы апавядае.
Шчырым сярэбным хохатам сьмяецца яна тады, як лютага воўка забіваюць, калі людаедзіха-вядзьмарка, памірае.
Горкімі сьлязьмі плача яна тады, як воўк шэры зьядае чырвоную шапачку.
Пры гэтых казках блакітныя вочкі яе блішчаць, як зоркі, або як кветкі ў кроплях сьветлай расіцы.
