Гэта старонка не была вычытаная
Новыя далі адкрыліся вачом Янкі, новыя лагчыны, новыя ўзгоркі, новыя лясы, новыя дарогі, дарожкі й сьцежачкі, простыя ў крывыя, ва ўсе бакі…
— Стой! — крычыць ён сонцу, троху, ўстрывожаны, бо бацьку ўспомніў, успомніў тую лупцоўку, якую будзе ён мець ад бацькі, бо пэўна гусі ў жыце.
— Стой! — дразьніць яго зямля з лесу, з-пад гары — з усіх старон. — Стой!..
А Янка бяжыць з імпэтам упярод. Вочы гараць дзіка, няпрытомна.
… Дзе канец вямлі?
Канца-мяжы няма…
Божанька… Сонца ўжо зайшло… Змрокі пачаліся…
І тут толькі Янка ўгледзіў, што стаіць па старым могільніку, сярод лесу высовіх, абросшых мохам крыжоў…
Шмат страшных казак аб мярцох і ваўкалаках ведае ён з гэтага месца…
… Ці тут канец зямлі?
Пасадзец, 1917 г.
