у судох цэлы асэсар, паперы піша і ўвесь сьвет проста да гары нагамі вернець.
Ускінула Тэкля хатулачку на плечы, пару лапцей на запас узяла й, папрашчаўшыся з бабамі, пусьцілася ў дарогу. Да гораду было міль шэсьць.
Выбралася раніцай на сьнежнае поле й цешылася.
Ажно памаладзела — якраз на Каляды, на гэткае сьвята пападзе к Лаўручку.
Кажуць, ён там ажаніўся з багатай паненкай, напэўна, ўнукі-жэўжыкі ёсьць — і ўжо ўсьміхнулася яна шчасьліва… — Дзякаваць богу, — выгаварыла яна перапоўненым сэрцам і адвярнула таўстую хустку ад вачэй, каб разглядзець, ці шмат ужо дарогі прайшла.
— Уга! — і ня думала, проста ногі самі нясуць мяне, як-бы трыццаць гадоў таму назад, і марозу ня дбаю!..
І яшчэ з большым імпэтам вясьлі яе старыя ногі да роднага сына на Каляды…
І шчасьце яе расло… Вось дзе жаданьне сэрца яе споўніцца!.. вось калі зажывець яна, як сыр у сьмятане!..
— Глупства, што часамі нябошчык Цыпрук гаварыў… Як гэта ён мяне ня прымець? — я-ж — яго матка!.. Я-ж яго гадавала й карміла… ён-жа — уся пацеха мая.
Кончыўся дзень. Тэкля начавала ў незнаёмай вёсцы. Добрыя людзі накармілі яе й абагрэлі. Яна ўсім расказвала, што йдзець на Каляды да сына, — і гэткім тонам, гэткай шчасьлівай гутаркай, ажно сяляне з нейкай асобнай павагай пазіралі на яе ды пачалі прасіць, каб яна там у сына за іх заступы прасіла ў судох… Ранюсенька яна зноў кранулася ў дарогу. Скрыпеў сьнег пад яе нагамі, белыя абшары палёў драмалі пад супакоем нямой цішы…
Рэдка-рэдка калі дзе на хвоі закаркае варона ды, падымаючыся ўверх, страсяне з галін вялікія комы сьнегу…
Рэдка-рэдка калі фурманка пакажацца з лесу. Сярмяжнік занукаець на кабылку сваю на розныя лады, упрэцца ў аглаблю, натужыцца — і ні з месца.
Рэдка-рэдка калі званочак зазвоніць, і панскія санкі віхрам панясуцца па нямому беламу гасьцінцу,..
А Тэкля йдзець ды йдзець…
Млеюць старыя ногі… атопкі, яе калоды, зрабіліся цяжкія й цьвёрдыя, але нічога — горад блізка.
Ужо здалёку відаць купалы цэркваў і касьцёлаў, каторыя золатам у небе адліваюцца… Вось ужо й муры рознафасонныя мігацяць… Вось ужо й гоман горада даходзіць да вушэй яе. Дзякаваць богу… скора ўжо споўніцца яе апошняе жаданьне… У старых мутных вачох бліснуў радасны аганёк…
— Нічога, у сына адпачну, старыя косьці свае выпрастаю!..
Вось пачаліся цёмныя вуліцы шумнага, як-бы ашалелага гораду… Тут ужо Тэкля зьбілася з толку й ня ведала, куды павярнуцца, у каго дапытвацца. Людзі сьпяшаюць, піргаюць, звошчык чуць не пераехаў яе, Жутка зрабілася ёй…
