На каляды к сыну.
Хмаркі насіліся над лесам.
Розныя па колеру й фасону, яны часта абхоплівалі вялікую частку неба й тварылі багатыя малюнкі к таёмным казкам сталетняга лесу.
Удзень былі яны сьветла-пурпурныя, а ўночы залаціліся месяцам і дзівілі вока людзкое…
Чаго-чаго ў іх ня было!
Цэлыя гарады з дзіўнымі замчышчамі, горы, востравы, вазёры, агнёвыя зьвяры, працэсіі сьвятых у белых вопратках, нязьлічаныя легіёны ваякаў на конях.
Унізе лес гаварыў свае адвечныя гутаркі… Часам ён маліўся ціха-ціха, і толькі нейкі гук, нібы вокліч далёкага звону, даанасіўся з чорнай глыбіні лясной далі.
Часам бываў ён нямы, гэтак мёртва нямы й супакойны, як-бы прыслухваўся к якімсь-та таёмным падзёмным сьпевам і камянеў ад нейкага набожнага ўпуду.
На хмаркі й на лес часта любіла пазіраць старая ўдава Тэкля, жонка нябошчыка Цыпрука, палясоўшчыка пана Шчубальскага.
Жыла Тэкля адна ў старой хатцы на пагурку ля лесу, хадзііа на падзённую, бокам-скокам, туды сюды і неяк хавалася-гадавалася.
Пан ня выгнаў яе з гэтай разваліўшайся хаты, хаця пасьля сьмерці Цыпрука наняў другога палясоўшчыка, але таму выбудаваў і новую хату.
Тэкля любіла хадзіць па суседзях — вельмі гутарлівая баба была, але й любіла сядзець адна на прызьбе сваёй хаты і думаць сваю думу.
Яна любіла пазіраць на стары лес і на сівыя хмаркі доўга-доўга, і старыя вочы прыкрываў смутак — успаміны старадаўныя, як цені, лезьлі ў яе душу, праляцеўшыя годы маляваліся ёй ясна, жыва, быццам во, перад вачыма бачыць яна ўсё… Надта шкадаваць пройдзены час ня маець яна чаго — помняцца ёй добраяшчэ й цяпер пабоі й лаянкі пьянага Цыпрука свайго. А-я-яй, як помняцца, ажно ў касьцёх горача робіцца.
ныя гутаркі... Часам ёя ма- нібы вокліч далёкага звону,
яе з гэтай разваліўшайся хаты, хаця пасьля а палясоўшчыка, але таму выбу-
дзях--вельмі гутарлівая баба прызьбе сваёй хаты Й ду-
