Гэта старонка не была вычытаная
— Хай сабакі гломзаюць маё сэрца непатрэбнае!..
Зноў заенчыла «ай!» і змоўкла. Увайшоў Арцём і ціха сеў, але баржджэй усхапіўся, бо вялікі галатуцкі певень ускочыў на ложка, дзе ўперад ляжала Ганулька.
— Кі-і-ш-ш-ш! Кі-і-ш-ш-ш! — і ня вытрываў…
— А бадай цябе трасца, бадай цябе! — крыкнуў ён і дзіка азірнуўся на цёмны кут ля печы.
Крыкнуў ён не на бабу сваю, як усягды, але на самога сябе. І то не крыкнуў ён на свой страшэнны боль, каторы, як-бы кляшчамі, абхапіў яго ўсяго…
— Бадай цябе трасца, бадай цябе!.. І паваліўся на мокры гліняны памост, вобземлю й плакаў, як малое дзіцянё…
Пасадзец, 1912 г.
