Гэта старонка не была вычытаная
2
Ня цьвілі дыямэнтамі вочы,
Ды й за гэтым тады не сачыў,
Толькі шкода, што ў белыя ночы
Мала знаў я прыгожых жанчын.
Я ня знаў і навошта так рана
Свае грудзі журбой абуджаць,
Раз абудзіш і чорная рана
Будзе каменем вечна ляжаць.
А так многа, на сьвеце так многа,
Што згубілі жыцьцё абы як,
Бо была ім апошняй дарога,
Што вядзе у бяздоньне й кабак.
І хоць так, не палалі тут вочы,
Я за гэтым тады не сачыў,
Толькі шкода, што ў белыя ночы,
Мала знаў я прыгожых жанчын!
