Старонка:На залатым пакосе (1927).pdf/59

З БЕЛЫХ НАЧЭЙ

1

Дай ты мне свае белыя грудзі,
Дай да сэрца прыціснуць хоць раз.
Гэта ноч ўсё жывое абудзіць,
Не абудзіць адных толькі нас.

Не абудзіць ні слоў, ні каханьня
Ну і што-ж, калі хораша так
Адшукаць свой прытулак ў тумане,
Адшукаць і другім перадаць.

Што глядзіш так таемна і ўпарта?
О, я знаю ты хочаш йшчэ жыць,
Бо для шчасьця — надзеі і жарты,
А для сьмерці — трызвон і крыжы!..

Дай-жа, дай свае белыя грудзі,
Дай да сэрца прыціснуць хоць раз,
Гэта ноч ўсё жывое абудзіць,
Не абудзіць адных толькі нас!..