Старонка:На залатым пакосе (1927).pdf/61

3

Не табе, не з табой я маліўся
Ну й за гэта сягоньня даруй,
Не шкада, што на сьвет нарадзіўся,
Не шкада, што калісьці памру.

Не шкада, што ў вячэрнім тумане
Мёртвы месяц пажарам гарыць
І на белыя грудзі курганаў
Льлюцца сьлёзы крывавай зары.

Ах, сягоньня ля гэтай дубровы
Хочу жыць, яшчэ хочу я жыць,
Бо кахаць ты ня будзеш нанова,
А пажару крыві ня стушыць.

І хоць так! Не табе я маліўся,
Ну й за гэта сягоньня даруй, —
Не шкада, што на сьвет нарадзіўся,
Не шкада, што калісьці памру!

|}