Гэта старонка была вычытаная
Я сам ня знаў,
Якія парываньні
Мяне туды
Няволілі ісьці,
Калі ўставала
Сонца ў тумане,
Тады я ў сонца
Шчырасьці прасіў.
І так ішлі
Хвіліны дарагія.
Ня знаў я вуснаў,
Шчасьця і надзей,
Я не кахаў, —
Кахаліся другія,
А я на іх
З трывогаю глядзеў!
|}
