Гэта старонка была вычытаная
Каб пялёсткамі
Месячных кветак
Радасьць гордай
Прыроды расьціць.
Што-ж з таго?
Я ня веру прыродзе,
Нельга верыць ўсяму,
Што цьвіце:
Хай ўзрасьлі
Мы з табой у непагодзе,
Ўсё-ж грудзёх
Ёсьць карункі надзей.
Слухай
Мора жыве гэтай ноччу,
Мора хоча ахвяр і крыві,
Хай яно
Злосьцю дзікай рагоча,
Я-ж кажу табе, —
Вер і жыві!
|}
