пройдзеш. Таму мы тлумачым ім, каб яны прыйшлі да нас, але яны матаюць галавой і паказваюць на масты. Іх таксама не прапушчаюць.
Яны паварачваюцца і паволі ідуць угару ля каналу, увесь час усьцяж берагу. Мы суправаждаем іх наўплаў. Прайшоўшы некалькі соцень мэтраў, яны загінаюць убок і паказваюць на дом, які выглядае з дрэў і кустоў. Леер пытаецца ці ня тут яны жывуць.
Яны сьмяюцца: так, там іх дом.
Мы крычым ім, што хочам прыйсьй да іх, калі варта нас не заўважыць, Уначы. Гэтай ноччу!
Яны паднімаюць рукі, складаюць іх, закрываюць рукамі твар і вочы. Яны зразумелі. Танклявая брунэтка выконвае па з нейкага танцу. Блёндынка шчабеча:
— Хлеб — добра.
Мы палка сьцьвярджаем, што мы яго прынясем. Яшчэ і іншыя добрыя рэчы. Мы выкатваем вочы і тлумачым рукамі. Леер ледзь не патануў, стараючыся растлумачыць словы «кавалак лівэрнай каўбасы». Калі-б было патрэбна, мы паабяцалі-б ім увесь провіянцкі склад. Яны адыходзяць і яшчэ раз абарачваюцца да нас. Мы караскаемся на наш бераг і сочым у які дом яны ўваходзяць: бо, магчыма яны ашукваюць нас. Потым мы плывем назад.
Бяз пропуску ніхто ня можа прайсьці праз мост. Таму мы вырашылі проста ўначы пераплысьці на другі бераг каналу. Узбуджэньне, якое ахапіла нас, ня можа ўгамавацца. Мы ня можам усядзець на адным месцы. Ідзем у шынок. Там акурат ёсьць піва і нейкі пунш.
Мы п’ем пунш і выдумляем розныя фантастычныя гісторыі. Кожны з ахвотай верыць другому і нецярпліва чакае чаргі, каб схлусіць яшчэ ямчэй.
Нашы рукі непакойныя, мы выкурваем безьліч папярос, пакуль Кроп ня кажа:
— Уласна кажучы, мы маглі-б прынесьці і ім некалькі папярос. — Мы кладзем папяросы ў свае фуражкі і захоўваем ім.
Неба робіцца зялёным, як нясьпелы яблык. Нас чэцьвера, але туды можна пайсьці толькі ўтрох; дзеля гэтага нам трэба вызваліцца ад Т’ядэна, і мы частуем яго ромам і пуншам да таго часу пакуль ён не пачынае п’янець. Калі пачынае змрочыць, мы ідзем па хатах, вядучы Т’ядэна ў сярэдзіне. Мы распалены і гатовы на ўсякія прыгоды. Мне прыпадзе танклявая брунэтка — гэта вырашана. Мы іх ужо разьмеркавалі.
