— А як ты думаеш, Кат, калі мы занясем кавалак Кропу і Т’ядэну?
— Ёсьць! — гаворыць ён. Мы адразаем порцыі і рупліва закручваем іх ў газэты. Рэшту мы зьбіраемся занесьці ў барак, але Кат сьмяецца і кажа: — Т’ядэн!
Я разумею, што мы павінны занесьці ім усё да рэшты. Мы накіроўваемся да птушніка, каб абудзіць іх. Перад тым мы падбіраем пер’е.
Кроп і Т’ядэн прымаюць нас за ласкавых фэй. Пасьля пачынаюць працаваць іх сківіцы. Т’ядэн згроб у абедзьве рукі крыло, якое ён трымае ля роту як гармонік, і жуе. Ён высмоктвае тлушч з лапы і гаворыць, чаўкаючы:
— На гэта я ніколі не забудуся!
Мы зварочваемся ў свой барак. Зноў над намі высокае неба з зоркамі і перадсьвітальны змрок. Я іду пад імі, салдат у вялікіх ботах і з поўным страўнікам, — маленькі салдат у досьвітным ранку, але побач мяне, пахілены і нязграбны, ідзе Кат, мой таварыш.
Абрысы баракаў вырастаюць перад намі ў змроку, нагадваючы пра моцны, добры сон.
VI
Ходзяць чуткі, што нібы рыхтуецца наступленьне. Нас накіроўваюць на фронт раней за два дні, чым меркавалася. Па дарозе нам стрэлася пабітая знарадам школа. Ля яе падвойнай, высокай сьцяны пакладзены зусім новыя, сьветлыя, непафарбаваныя дамавіны. Яны яшча пахнуць смалой, хваінамі і лесам. Іх, прынамсі, штук сто.
— Гэта добра прадугледжана для наступленьня, — гаворыць зьдзіўлены Мюлер.
— Гэта для нас, — бурчыць Дэтэрынг.
— Не кажы глупства! — накідваецца на яго Кат.
— Добра яшчэ, калі ты яшчэ атрымаеш труну, — усьміхаецца Т’ядэн. — На тваю нязграбную фігуру даволі будзе і палотнішча ад палаткі.
Астатнія таксама жартуюць, — невясёлыя жарты…
— Што-ж нам яшчэ застаецца рабіць? Дамавіны сапраўды для нас! У гэтых справах організацыя ня зблышыць.
