Мюлер галодны і ўсё ячшэ нездаволены. Ён раптам адрывае Гайе Вэстгуса ад яго ваяўнічых мар.
— Гайе, што-б ты зрабіў, калі-б зараз быў мір?
— Яму варта было-б адшлёпаць цябе па задніцы за тое, што ты пачынаеш такія размовы, — кажу я. — З чаго ты гэта?
— З чаго каравячы гной трапляе на страху? — ляконічна адказвае Мюлер і зноў зьвяртаецца да Гайе Вэстгуса.
Гайе ня можа адразу сьмяціць, у чым справа, ён нахіляе свой аброслы валасамі чэрап:
— Ты думаеш аб тым, калі ня будзь больш вайны?
— Правільна! Ты здорава ўсё разумееш.
— Тады ў нас зноў будуць жанчыны. Ці-ж ня так?
Гайе аблізваецца.
— Ну, вядома!
— Чорт пабяры! — гаворыць Гайе і яго твар расплываецца. — Тады падчапіў такую моцную дзяўчыну, такога сапраўднага кухоннага драгуна, і адразу-ж нікуды больш, як у пасьцель!
Усе маўчаць. Малюнак вельмі прывабны. У нас на скуры бегаюць мурашкі.
Нарэшце, Мюлер зьбіраецца з духам і пытаецца:
— А пасьля?
Паўза. Потым Гайе абвяшчае некалькі пакрыўджана:
— Калі-б я быў унтэр-офіцэрам, дык я-б застаўся ў прусакоў на звыштэрміновай.
— Гайе, ты жартаўнік! — кажу я.
Ён спакойна пярэчыць:
— Ты калі-небудзь рэзаў торф? Паспрабуй вось!
Потым вымае з-за халявы лыжку і цягнецца да Альбэртавага кацялка.
— Хужэй за акопы ў Шампані, таксама нічога ня можа быць, — пярэчу я.
Гайе жмакае і ўхмыляецца:
— Затое там гэта цягнецца больш часу. І ўйсьці адтуль нельга.
— Але паслухай, Гайе, дома-ж лепш!
— Крыху так, — гаворыць ён і з адчыненым ротам паглыбляецца ў думкі.
