заструшчана галёнка. Гэта рана з пераломам косьці і Кат стогне. Ён поўны адчаю:
— Цяпер, іменна цяпер!
Я спацяшаю яго:
— Хто ведае, колькі працягнецца гэтая вайна? Цяпер ты, прынамсі, выратаваны!
Скрозь павязку хутка пачынае прасочвацца кроў. Ката нельга пакінуць аднаго і пайсьці па насілкі. Я нават ня ведаю, дзе ёсьць паблізу санітарны пункт.
Кат ня вельмі цяжкі, таму я ўскладаю яго сабе на плечы і іду ў кірунку да невядомага пункту.
Два разы мы адпачываем. У Ката ад пераноскі моцныя болі. Мы гаворым мала. Я расшпіліў каўнер сваёй курткі і цяжка дыхаю, абліваючыся потам, твар эчырванеў з напружаньня. Ня гледзячы на гэта, я сьпяшаюся ісьці далей, бо мясцовасьць небясьпечная.
— Пойдзем далей, Кат?
— Даводзіцца, Паўль!
— Ну, тады наперад!
Я паднімаю яго. Ён стаіць на здаровай назе і трымаецца за дрэва. Я асьцярожна бяру яго параненую нагу, ён падскоквае і я хапаю пад паху таксама і здаровую нагу.
Наша вандраваньне робіцца ўсё цяжэйшым. Зрэдку ля нас з зізгатаньнем праносіцца знарад. Я іду як мага хутчэй, бо кроў з Катавай нагі капае на зямлю. Мы ледзь можам бараніцца ад выбухаў: яны адбываюцца хутчэй, чымся мы пасьпяваем знайсьці заслону.
Для таго, каб перачакаць, мы кладземся ў невялікую варонку. Я даю Кату гарбаты з сваёй пляшкі. Мы выкурваем па папяросе.
— Так, Кат, — кажу я сумна, — цяпер нам усё-ж давядзецца разлучыцца.
Ён маўчыць і глядзіць на мяне.
— Памятаеш Кат, як мы рэквізавалі гуся? І як ты мяне вынес з самага агню, калі я быў яшчэ маленькім рэкрутам і атрымаў першае параненьне? Тады я яшчэ плакаў, Кат. З таго часу мінула амаль тры гады…
Ен ківае галавой.
Мяне апаноўвае жудасьць самотнасьці. Калі Ката эвакуююць, у мяне не застанецца больш сябраў.
