— Кат, мы павінны абавязкова пабачыцца, калі дапраўды будзе мір раней, чымся ты зьвернешся.
— Няўжо ты думаеш, што з патрушчанай косткай я ’шчэ раз атрымаю «з. в.»? — пытаецца Кат з горкасьцю.
— Ты вылечышся! Сустаў-жа не крануты. Можа ўсё абыдзецца добра.
— Дай мне ’шчэ папяросу, — гаворыць ён.
— Кат, можа мы пазьней што-якое і прыдумаем?
Мне вельмі тужліва. Немагчыма, немагчыма, каб Кат, мой сябра Кат, з яго пахілымі плячыма і тонкімі, мяккімі вусамі, Кат, якога я ведаю зусім інакш як каго іншага, Кат, з якім я быў усе гэтыя гады, — немагчыма, каб я ніколі больш не пабачыўся з Катам!..
— Дай мне твой хатні адрас, Кат, на ўсякі выпадак. А вось мой: я запішу табе.
Пісульку я хаваю ў свой папернік. Якім самотным я адчуваю сябе, хоць ён яшчэ і сядзіць побач мяне? Ці не прастрэліць мне сабе нагу, каб застацца разам з ім?
Раптам Кат пачынае хрыпець і робіцца зялёным і жоўтым.
— Пойдзем далей! — мармыча ён.
— Я ўскокваю, палаючы жаданьнем яму пасабіць, я паднімаю яго і пушчаюся стрымгалоў. Гэта павольны, асьцярожны бег, каб яго нага ня вельмі маталася.
Мая глотка перасохла, у вачох чырвоныя і чорныя кругі, калі я, сьцяўшы зубы і хістаючыся, дабіраюся ўрэшце да перавязачнага пункту.
Там я падаю на каленкі, але ў мяне яшчэ досыць сілы, каб паваліцца на той бок, дзе здаровая нага Ката. Праз некалькі хвілін я павольна ўзьнімаюся. Рукі і ногі ў мяне дрыжаць, я ледзьве знаходжу сваю пляшку, каб глытнуць. Мае вусны пры гэтым трасуцца. Але я ўхмыляюся: Кат выратаваны.
Праз нейкі час я адрозьніваю бязладны тлум галасоў, які б’е мне ў вушы.
— Ня варта было гэтак старацца! — гаворыць адзін з санітараў.
Я гляджу на яго і нічога не разумею.
Ён паказвае на Ката.
— Ён-жа мертвы!
Я зноў не разумею яго.
