Пад градам позіркаў Нохім стаў сьпіной да рабіна, потым — павольна — пайшоў да выхаду, і ўжо ля дзьвярэй сказаў:
— Гора табе, стары яўрэй! Сорам табе, былы мой сябра Мэер! Сорам, вялікі сорам!
— Нохімке! — нязграбана растапырыўшы рукі, пайшоў проста на яго.
— Ганьба рабіну, які страціў давер’е яўрэяў, — і адчыніўшы дзьверы: — Аб чым турбуешся, стары яўрэй? А дзе твая дачка, дзе яна?
І ліпкую, нібы патака, цішыню расьсекла адчайнае і грознае пытаньне:
— Нохімке, ну?!
У ліпкае месіва цішыні лінулі нязьлічоную колькасьць вады — пацёк шэпт, узмацніўся, вырас у гармідар.
— Ідзі дахаты, Мэер! Я чую, як кліча цябе твая жанка, няшчасная Эстэр!
А працягам усяго гэтага нязвычайнага для стаходзкай сынагогі здарэньня для рабіна Калмановіча было:
— Ай, а клог цу мір, а клог цу мір! — лемантавала, рвучы сівыя свае валасы, старая Эстэр.
Нясьмела пастукала ў дзьверы. Счакала хвіліну, паўтарыла стук. І тады з-за дзьвярэй, з глыбіні пакою, пачуўся жаночы голас — знаёмы і разам з тым — нейкі нечаканы — жаночы голас:
— Можна, уваходзьце.
Жэня ляжала на канапе, трымаючы ў руках кнігу. Як увайшла Роза — кніга адляцела ў бок і Жэня ўсхапілася ёй насустрач.
— Роза! Ай, мілая, каго я бачу! Вось нечаканасьць якая! — і раптам прыпынілася, нявыказаным засталося зьдзіўленьне і яно — гэтае зьдзіўленьне — лягло на твар. Схмурнелае было Розіна аблічча.
— Што ты?
