Поэта часам захапляецца хараством каханьня; жыцьцё праходзіць тады для яго, як лёгкая завея (46); яму ўласьцівы романтычна-пяшчотныя настроі; ён гатоў прыпасьці нават да сьлядоў сваёй каханай (41); пачуцьцё радасьці выклікае ў яго від алеі, дзе пад ліпаў гук яму парасонкам на пяску штось ручкі мілыя пісалі (66); романтычнай дымкай агорнуты ў песьняра пералівы сьветлага юнацкага пачуцьця ("Вероніка", 219-225). Зачараваны хараством каханьня, ён сьпявае радасны гымн моладасьці:
Маладыя гады,
Маладыя жаданьні.
Ні жуды, ні нуды,
Толькі шчасьце каханьня.
Помніш толькі красу,
Мілы тварык дзявочы,
Залатую касу,
Сіняватыя вочы... (98)
Улюбёны ў жыцьцё, поэта ўсхваляе хараство маці, якая носіць у сабе пачатак новага жыцьця. Гэта біолёгічная тэма прасякае сабою увесь цыкль "Каханьне і сьмерць". Але асабліва зачароўвае поэту хараство Мадонны. Рысы Мадонны ён з захапленьнем заўважае ў вобразе вясковай дзяўчыны, якая нянчыць хлопчыка:
І саліваліся ў жывы абраз ядыны
Той выгляд мацеры ды з воблікам дзяўчыны
Дзіцячым, цененькім; і ў гэты час яна,
Здавалася, была аж да краёў паўна
Якойсь шырокаю, радзімаю красою.
І помню, я на міг пахарашэў душою.
А можа не краса была ў дзяўчынцы той, —
Дзяўчынцы ўпэцканай і хілай, і худой, —
А штось вышэйшае, што Рафаэль вялікі
Стараўся выявіць праз маці божай лікі... (217-218)
Той-жа вобраз Мадонны прадстае перад поэтай і ў постаці каханай дзяўчыны, якая любоўна схілілася да яго з поглядам маці ў вачох ("Вэроніка").
Другой крыніцай поэтычнага натхненьня зьяўлялася для поэты прырода. Лірычны пэйзаж—асноўны яго жанр. Гэты
