інтарэсы вясковага люду і адбуджаць яго сьвядомасьць. Ня гледзячы на такія скромныя задачы, "Наша Доля" выклікала перасьледваньне з боку ўлады. З першых шасьці нумароў 5 было конфіскавана, а на шостым яна зусім была забаронена. Замест забароненай "Нашай Долі" ў лістападзе таго-ж 1906 году пачала выходзіць газэта "Наша Ніва". „Увакол новай газэты,—кажа професар Ігнатоўскі, — згуртаваліся ранейшыя культурнікі з дадаткам новых, больш правых элемэнтаў. Дзякуючы гэтаму, новая газэта была правейшаю за "Нашу Долю". З клясавым кірункам яна зусім парвала і стала на грунт адзінага нацыянальнага фронту.[1] Свае мэты газэта вызначыла ў першым нумары ў такіх словах: "Ня думайце, што мы хочам служыць толькі ці паном, ці адным мужыком. Не, ніколі не. Мы будзем служыць усяму беларускаму пакрыўджанаму народу; пастараемся быць люстрам жыцьця, каб ад нас, як ад люстра, сьвет падаў у цёмнасьць. Мы будзем старацца, каб усе беларусы, што ня ведаюць, хто яны ёсьць, зразумелі, што яны беларусы і людзі, каб пазналі свае правы і памаглі нам у нашай рабоце".[2]
"Наша Ніва", такім чынам, выразна стаяла на пляцформе лібэральнага нацыянал-демократызму, але часам газэта зыходзіла з гэтай позыцыі і станавілася на шлях абароны вясковай беднаты, рабілася сялянскай газэтай. Гэтым тлумачыцца факт популярнасьці "Нашай Нівы" сярод вясковага жыхарства. За першыя тры гады свайго існаваньня газэта атрымала 960 корэспондэнцый з 489 вёсак, надрукавала 246 вершаў 61 песьняра і 91 апавяданьне 36 аўтараў".[3]
Вялікую ролю адыграла "Наша Ніва" і ў разьвіцьці беларускай літаратуры, у справе групаваньня навокал сябе і выхаваньня новых літаратурных сіл.
Буралом першай рэволюцыі глыбака ўскалыхнуў беларускае народнае мора, на паверхню якога выходзіць шмат талентаў-самародкаў з розных соцыяльных колаў. Тут ёсьць і выхадцы з абяднелай засьцянковай шляхты (Каганец, Цётка Ядвігін Ш., Янка Купала, Альберт Паўловіч), прадстаўнікі сялянства (Якуб Колас, Язэп Лёсік, Максім Гарэцкі ды інш.)
