І ў сэрцы абуджаны корчыцца крык,
Вылазіць з грудзей, як з-за хмар маладзік…
— … I сёньня і ўчора, і гэтак штодзенна,
Уздымецца сонца і зойдзе.
Здавалася, так аднастайна, нязьменна
Жыцьцё на калдобінах бродзіць.
Здавалася так, і да сьлёз аднастайна,
Як быццам гадзіньніка стрэлка.
Ня ведала, колькі за дзень скарыстана
Энэргіі, сіл чалавека…
Дзень загарыцца, праходзе марудна.
Стамляюцца вочы і рукі.
А пройдзе — ня верыш, дагнаць яго трудна!
Шкадуючы скажаш: — як хутка!
— Сама ты марудзіш,
З такім вось настроем
Назад толькі рушыцца, праўда.
Назад, а ня ўперад. I будзеш слугою
Ня поступу,
А заняпаду.
— Адразу ня вырвеш з грудзей сухазельля,
Які-ж ты юнак яшчэ, Павал…
А ў небе так весела зоры гарэлі,
Надзіва гарэлі яскрава.
— Помніш, пакінулі родныя гоні,
Разам ад немца ўцякалі.
I сёньня, здаецца, мяне нехта гоніць,
Як вецер староньнюю хвалю.
