Старыя козлы абмацвае, як дзяцей. Вясёлы віскат пілы. Халодная гладкая сталь старой карміліцы грэе яго пальцы шматгадовай ранейшай пяшчотай. Вось хто не здрадніца…
Сапе малая Агатка, задыхаецца. Ці-ж яе сілаю цягаць да козлаў такія палены?
— Ах ты… Памог бы, ды не бачу…
— Здужаю! Сама…
Звініць піла па-даўнейшаму. Рыжы Антось жмурыць вочы, як відушчы, і час, парваны вайною на дзве часткі, ён злучае ў адно сваёй памяццю. Працуе з Ляксейкай у лесе, а той раптам:
— Тата! Глядзі!
— Бачу… Зайчык…
Лезе піла глыбей у дрэва, грызе вострымі зубамі. Па нагах сыплецца дробны дожджык пілавінняў.
— Малайчына, Агатка! Хто цябе навучыў так пілаваць?
— Ды Ляксейка…
— Змарылася?
— Ды не…
— Агатка ўся мокрая ад поту.
У пальцах рыжага Антося роспач і смутак. Яны, пальцы, нейкія асаблівыя, па іх можна пазнаць яго настроі.
З сянец хаты рыжага Антося чуваць гуд. Дзверы адчынены. З вырубленага акенца велічынёю ў далонь прабіваецца вогненай бэлечкай сонечная па-
