|
Даўно я тут, даўно ня быў…
Ня слухаў шэлесту вярбы
І златаструнных шэптаў клёнаў…
І вось гляджу цяпер зьдзіўлёна
На ўсё, што бачу, як чужы,
А сэрца б‘ецца і дрыжыць,
А у думках рояцца ўспаміны…
Тут першы раз спаткаў дзяўчыну,
Якой пасьля не спатыкаў.
Мая дрыжачая рука
За кветкай цягнецца язьміну…
Я родны кут даўно пакінуў,
Але зусім не занядбаў.
Скажы, пахілая вярба,
Мне ўсё, усё, што ўспомніць можаш
Мне цяжка быць на бездарожжы
І некага мне запытаць
Пра ўсё, што ліпне, як слата,
Ды сэрца і душу трывожыць.
Тут паранейшаму ўсё гожа,
Але я сам ужо ня той.
|
