Гэта старонка не была вычытаная
Хоць цешуся я пекнатой,
Хоць сэрца просіць успамінаў,
Хоць рад я кожную галіну
Абняць і шчыра цалаваць, —
Але бялее галава,
І кроў патроху ў жылах стыне.
І кветка белая язьміну
Мне навявае цяжкі сон. —
Тут сэрцы колісь ў унісон
Ў шчасьлівай біліся трывозе,
Але сябе я замарозіў
Ва ўздымах хваль чужой крыві.
Мінулага ўжо не злавіць,
Прайшоўшага ўжо не спагоніш —
Гады пранесьліся пагоняй.
Шкада цяпер, шкада ўсяго,
Шкада пагод і непагод,
Якія мне жыцьцё дарыла.
А больш шкада, што ўзмахі крылаў
У гняздо сваё ледзь занясьлі.
Ах, сэрца, сэрца як баліць
І б‘ецца ў роспачы, трывозе.
Сябе я ў час той замарозіў,
Як кветкі раньнія цьвілі.
|}
