Старонка:Мая ліра (1924).pdf/81

Ах, веру мне дайце, што будзе калісьці
Трыумф чалавека над духамі благімі,
Што посьле пары так сьляпой ненавісьці
На сьветлы парог аб‘еднаньня ўзышлі мы…

Чаму-ж мне маркотна, хоць сонейка сьвеціць,
Прырода раскошна навокал пульсуе,
Куды-ж мне падзецца, дух мой куды мэціць,
Чаму маё сэрца балюча так чуе?

|}