Гэта старонка не была вычытаная
Ці варта змагацца з нядолей крывавай?
Ці варта вялічыць лік жэртваў зямлі?
Ці ж сьвет пераробім рукою нямравай?
Ці тым там ня лепей, што ў гробе згнілі?
Адзін быў заўсёды, было мне нявольна
Пазнаці любові ціхота дзяўчаці:
Так мусіў мой розум трудзіцца мазольна,
Каб сэрцу балючаму волі ня даці.
Згубіў я здароўе, і волю, і мэту,
Адно асталося: спачыць у магіле…
І плач забірае на праўданьку гэту,
Што гіну я сумны, без пары, ў веку сіле.
∗
∗ ∗ |
Схавайцесь сьлёзы! Вы мне непатрэбны,
Льецца гарчэйшых до‘ ў сьвеце шырокім,
Пацехаў ня хочу: яны мне ганебны —
Хоць дух мой і слабы, ня быў касавокім.
З духамі гавору, іх рады шукаю:
Загробнага сьвету гадаю тайніцы, —
Сьціскаецца сэрца — чаму, сам ня знаю —
Лятаюць трывожныя думкі — начніцы.
