Старонка:Мая ліра (1924).pdf/62

„Ты музай была мне і сонца касулей,
„Гарыць што зарнічным сьвятлом;
„І кветкай была мне: вясновай саснулей
„Ніколі нязвялай, і божым агнем.

А месяц глядзеў мне спакойна у вочы,
Спакойна і зімна — як мрэц —
А дух зашаптаў мне таёмнай тэй ночы,
Што журбы маей не канец.

Сьціскаецца сэрца балюча-трывожна,
Сябе сам чуцьцём я калю,
А хоць і укленчыў на месяц набожна,
Ня ведаў, каго я малю.

Стаіш ты ў вачах маіх зоранькай яснай,
Пылаючы зор твой лаўлю,
Змуцілася думка… Малюся напрасна,
Цябе ненавіджу й люблю.

|}