Старонка:Мая ліра (1924).pdf/61

ЯК МРЭЦ…

Было гэта ў ночы ціхой і таёмнай…
У зьнямозе і месяц ледзь плыў.
Ледзь гвездкі мігцелі ў высі неаб‘емнай.
І людзі уціхлі, і бор цёмны сьніў.

Стаяў поўны суму адзін я у полі,
Агнёвае поўны жальбы —
А дух мой хістаўся з глыбокага болю,
А цела самлела з арбы.

Аж ноч зашаптала тады ў уміленьні:
„Чаму ж ты заўсёды адзін?
„Гдзе друг твой нядолі, гдзе прошласьці цені,
„Спамін гдзе вясёлых гадзін?

І бачыў я з‘яву у гэту хвілінку,
У сьвятлянай імгле плыла ў сьвет:
Панёс яе вецер, як з дрэўца галінку,
Аж хмарка скрывавіла сьлед…