Старонка:Мая ліра (1924).pdf/59

САМСОН І ДАЛІЛЯ.

Быў муж, Самсонам яго звалі.
Асілак знаны ўроды непамернай,
І добры быў. Усюды яго зналі
Так з сілы, як і з волі нямізэрнай.

Ен ворагаў лажыў арліным сваім зорам,
Ен аткрываў благія іх задумы;
Змагаціся гатоў быў з сушай ён і з морам,
Пакорны львы яму і дымныя самумы.

Было й дзяўчо між філістынаў люду
Далілей звана, з пышнымі касамі,
Фігурай стройнай, зорам моў-бы з цуду,
Нязмучаным ніколі горкімі сьлязамі.

З варожага народу Самсона палюбіла,
Асілка стройнасьцей сваей ачаравала.
Самсон упаў. Дзяўчына стыд сгубіла,
Усю сілу мужа зрадай адабрала…