Гэта старонка была вычытаная
Над самым ранам, як будзіцца сонца,
Яна ўздыхнула глыбока — таёмна,
І азірнуўшы слабы сьвет з аконца:
„Жаль мне зямліцы“ сказала прытомна.
І на падушку сьлязінка упала,
Касулька сонца тварок асьвяціла:
Так безнадзейна Мальвіся канала,
Сонца-ж на грудках крыжык залаціла!
А слова жальбы скалыхнула грудзі
Чарам магутным, болем і трывогай:
І расхадзіліся плачучы людзі,
Шэпчучы скаргу нямую да Бога.
∗ ∗
∗ |
Адзін раз бурай жыцьця скалачоны,
У безнадзеі на лепшыя зьмены,
Быў я пры сьмерці, палам знемажоны
Я зваў пагібель голасам пламенным.
Тады здалося мне, як-бы на яве,
Прышла Мальвіся ў беленькай хустцы,
З пальцам на вуснах, у сумнай паставе,
Крыжык на грудках на чырвонай стужцы.
