Старонка:Мая ліра (1924).pdf/36

О, КРАЙ МОЙ РОДНЫ!..

О край мой родны! Куды я ні гляну,
Гдзе лёс мой дзіўны мяне не закіне,
Што-колеч думкай сваей ні закрану:
Са мной ты ўсюды у кожнай гадзіне.

Мо‘ гэта маці так зачаравала
Сваею песьняй над ложам дзяціны,
А мо’ зязюля так накукавала,
А мо’ чар гэта мілае дзяўчыны…

∗          ∗
∗

Я знаў дзяўчынку з вёскі неўдалёчкі:
Яна мне казкі любіла казаці,
А мела сьлёзмі залітыя вочкі,
Вочкі, што трэба небу прыраўняці.

Умёрла з гора: з голаду вайною,
І так-жа сумна прад сконам глядзела,
Як застывала мертвай цішынёю,
Што маё сэрца жалем скамянела.