Гэта старонка была вычытаная
Так праз хвіліну нада мной стаяла,
Жаласным вокам агарнула ложа,
Мяне-ж жудоснасьць тады агартала,
Голасам зычным крыкнуў я: «о Божа!»
Мальвіся ціха сьціснула мне голаў,
Чало мне з плачам раз пацалавала:
„Хоць безнадзейны, хоць бедны, хоць кволы,
„Так як народ наш — ціхутка казала —
„Ня траць надзеі нігдзе і ніколі.
„Працуй чым можыш, каб зменшыць бяздольле
„Бо я дазнала, што ў нашай злой долі
„Скрыта дарога на лёс і прывольле…
На крыж мне сумна яна паказала,
Сьлёзка зрасіла ей твар мармуровы,
І як аблочак павольна зьнікала,
Мяне абняўшы чарам таей мовы.
∗ ∗
∗ |
Ад таго часу краіна нядолі,
Што Беларускай на сьвеце завецца:
Краіна гора, бяз долі, бяз волі —
У маіх думках заўсёды снуецца.
|}
