Старонка:Мая ліра (1924).pdf/28

АЙЧЫНЫ МІЛАЙ…

Айчыны мілай зор на сабе чую,
Куды ня пойду з самлелай душою;
Айчыны сьлёзнай праклены лічу я:
Ратунку кліча — «Ратуйце з разбою!»

І над Айчынай і над сабой плачу,
Што памагчы ей — я хворы, бязсільны;
Што словы горкі надарма я трачу:
З душ нашых вее холад замагільны.

Зор мой дарэмна шукае выбаўцы,
Ня віджу сільных між браці паганай, —
І не ч каю з рук божага Даўцы
Ужо збаўленьня з долі апляванай.

І толькі ў самым бяздоньні няверы
Іскра надзеі у попеле тлее:
Іскра надзеі, што рана бяз меры
Долі народнай душы разагрэе.