сам быт Духа. І раздвоіўся ў ім дух з душою і забіў ён Бога ў сумленьні — на самым дне істнасьці сваей.
∗ ∗
∗ |
А за ім ішла малітва: тут на зямельцы і ў прасторах горных сьвету надпрыроднага. Сэрца яго рвалася ішчэ да Ідэалу. Хацеў быць карысным для Суспольнасьці — Грамадзянства. Спосаб на гэта: навука, праца. Так працаваў бязупынна, коштам навет фізычных сіл, каб толькі здабыць сабе славу, пакінуць памяць трывалую, заўсёдную. І стаў чалавекам вядомым, выбіўся спаміж раўні сваей. Відзеў, як цэлы натоўп людзей ідзець пад яго загадам і радаваўся. Раз толькі чапіла яго няміла неяк думка вялікага песняра:
|
Мысьліш быць няўмірушчым праз учынак дзельны? |
Але не страпянуўся, не прачнуўся дух ягоны. Думка зчэзла як зарнічка пералётная, як апошняя касулька вячэрняга сонца.
∗ ∗
∗ |
