Гэта старонка была вычытаная
А Хрыстус ўзяў вітку на гордыя плечы,
І так як калісьці жыдоў,
Прагнаў із сьвятыні натоўп той авечы,
Што крыўдзіць заўсёды гатоў.
Культуру стварылі з навукай глыбокай,
Дурманіць, каб розум людзей,
Каб плутацца думкай ад працы далёкай,
Каб сьмешыць старых і дзяцей.
Вучыліся многа — куды-ж нам зраўняцца —
Дазналі, што ў сьвеце на дне,
Забыліся-ж ўрэшці у серцы спытацца,
Ці ёсьціка Бог там, ці не?
Бо есьлі-бы Бог там здабыў селянішча,
Жылі-бы іначай зусім,
Жыцьцё гэта труд — ня гульба, ня ігрышча —
І Хрыстус казаў гэта ўсім.
Так вось дзе навука: народ наш убогі,
Пазбаўлены сьвету і долі адзін,
Аднак ўхаваў шмат з Хрыстовай дарогі,
І верны Яму быў, як сын.
