Гэта старонка не была вычытаная
Вучоныя-ж сьвету, надутыя вельмі,
Сваім пустадумствам ліхім,
Гулялі „задушкі“ — як гэныя шэльмы,
Што зьнюхалісь з духам благім.
Народ мой ты бедны, падзякуй ты Богу,
Што можыш цяпер паказаць,
Сабраную сілу на тую дарогу,
Гдзе можна свабоду спазнаць.
Хто сын твой — сын вёскі — няхай хутчэй ўстане,
Пратрэць свае вочы на дзень,
Ідзець бо пара — пара змертвыхстаньня —
„Паложан тапор на карэнь“.
У хаце тваей запладзіліся гніды,
Што могуць твой лёс пабрудзіць:
Пазбыцца ты мусіш вось гэнай агіды,
Бо хоча трудом тваім жыць.
Адважна-ж, мой браце, ты праўду ад Бога
Нясі ў сьвет шырокі на край,
А хоць і цярніста твая шлях-дарога,
Яна завядзець аж у рай!
|}
