Гэта старонка была вычытаная
Хто можа — чым можа будуем Айчыну,
Душу ажывіў ўжо сам Бог,
А мы, у трудах і ў мальбе без спачыну,
Ей цела збуджаем з знямог.
Заеліся здобай на гэту работу,
Зварушан бо іхны спакой:
Вякамі сьвяцілі яны ўжо суботу,
Хоць сьлёзы ліліся ракой.
Панкі і ксянжочкі і ўсе хто „вучоны!“
Вы праўду усе панялі!
Аўтары сьвяцілі, паддзержылі троны!
З народам-жа вы ня былі!
Народ быў асобна, тварыў сваю сіу, —
Культуры ня меў, а тварыў;
А вы мімаволі капалі магілу,
Бо дух ваш з раскошы ўжо гніў.
Цяпер, калі голас народу раздаўся,
А просты і ясны як дзень,
Так вы схамянулісь і дух ваш спужаўся,
Як бытцам ад сну целяпень.
