Старонка:Матчын дар (1918).pdf/91

То другі у прочкі у думцы ад‘ежджае
Як адзін бажыуся, абецау жаніцца,
То другі у лыжцы жычыу утапіцца.
І у канцыся стало, чаму было стаці:
Прычытала маці над дачкой у хаці:
«Ах, мая дачушка! А мая-ж рыбулька,
А мая-ж ты птушка, а мая-ж зязюлька!
А чаму-ж ты, доню, губкі сашчаміла?
А чаму-ж ты, дзеткі, вочанькі закрыла?
А чаму, дачухна, міла ні усьміхнешся?
А чаму, красухна, мне ні адгукнешся?
Што-ж табе ні добра, што-ж было ні міла?
Ці ж тваю галоуку ні сама я мыла?
Ці-ж тваю сарочку ні сама я ткала?
Ці-ж тваеі сьмерткі я, скажы, чэкала?»…
Так было з Антоляй, што ні мела долі,
Ці згубіла долю у каласістум полю.
Як жа тыя злыдні? Хоць адзін шкадуе?
Э! адзін часамі, а другі ганьбуе.
Як былі-ж абодва у ядыным целі,
Дык жаніуся Янка і згуляу вяселле.

|}