Гэта старонка не была вычытаная
II
Як абрусам двор засланы —
Сьнегам заімжыла…
Едзе ў госьці ён, каханы,
А за ім — дружына…
Зіхацяць на сонцы востры пікі,
Мітусяцца чырвоныя йстужкі…
Іванка Марыну
Голасна паклікаў…
Марына да Іванкі
Вылецела птушкай.
Іван — ваявода
Чырвонай дружыны,
Шэпча ён лагодна
Словы да дзяўчыны…
Тупае нагою конь буланы, —
Стаяці ня хоча.
Слухае Марына ды ня гляне, —
Заплаканы вочы.
А з паўночы вецер
Дыхае сьцюдзёны…
Не баіцца сьмерці
Іванка-Будзёны.
