лізму. Алесь Звонак у вершы „Цяпер радней мне гулкі горад“ (1926 г.) кажа:
|
Хай цяпер радней мне гулкі горад, |
Янка Туміловіч у вершы „Завод“ (1926 г.) піша:
|
Зазьвінела жалезнае горла, |
Пятрусь Броўка ў вершы „Горад“ (1927 г.) кажа: „Заводы, гудкі і машыны я спазнаў, як калісь васількі… Ён любіць горад таму, што тут людзі з мазалямі і ў сажы „новых дзён нам саткалі зару“, таму, што „для нашае зрэбнае вёскі тут куюцца плугі, лемяшы“.
Заўсёды адгукаюцца маладнякоўцы вершамі, поўнымі запалу і змаганьня на зьдзекі буржуазіі над працоўнымі у краінах імпэрыялізму. Яны пішуць вершы на сьмерць Сако і Ванцэці, на прысуд над Беларускай Грамадою, на перасьледваньні комсамольцаў польскаю ўладаю ў Польшчы і Заходняй Беларусі і г. д. У вершы „Прыдзе час“ Станіслаў Шушкевіч яскравымі фарбамі апісвае сваё мінулае жыцьцё ў „панстве бізуна“ і кажа тое, што зьяўляецца лейт-мотывам у поэзіі маладнякоўцаў аб Заходняй Беларусі:
|
Асьвятляе шлях для нас адна паходня, |
