Вильня 1911. стр. 12. Cena 5 kop. z rysunkami.
U adradżeńni narodu nacionalny teatr maje wialikuju wahu, mo’ być jšče bolšuju za literaturu. Rodnaje słowa, słyšanaje sa sceny, artysty, hrajučyje na sceni u narodnaj ópratcy, usio heta razam hłyboka zapadaje u dušu čeławieka. Značeńnie nacionalnaho teatru u nas — biełarusaŭ tym ważniejšaje, što stolki wiakoŭ i uschod i zachod staralisia zapynić usio rodnaje, świadomie ništożyli usie prajawy materyalnaj i duchowaj našaj kultury. Tak jak adnym ducham čaławiek żyć nia może — potrebny jamu i chleb štodzienny, tak i nacyonalny teatr nie abychodzicca biez materyalnych prajawaŭ našaj kultury, raniej za ŭsio biez ópratki.
Nacionalnaja ópratka dla teatru maje wialikuju wahu, bo jana nia tolki patrebna, kab usio predstaŭlenaje na sceni pochódziła na żyćcio sprawiedliwaje, ale ópratka narodnaja sa sceny waročajecca nazad u narod — waročajecca i tudy, hdzie narodnaja ópratka atcisnuta kramninaj da kublaŭ i kufraŭ, waročajecca i tudy, dzie jšče jość narodnaja ópratka na kirmašach, na wiesiellach. I woročajecca jana nazad użo takoj, jakoju jana była na scenie teatru. Takim paradkam sprawa nacionalnaj opratki na sceni — sprawa duża ważnaja, jana zadajeć ton i modu. Tak było, pa świadectwu wiadomaho ukrainskaho pracoŭnika prof. Woŭka i na Ukrainie. Kali Kropiwnicki začynaŭ jeździć s swajej trupaj i stawić ukrainskije predstaŭleńnia, po usioj Ukrainie było wielikaje bahaćcie narodnych ópratak, rożnych u rożnych kutkoch Ukrainy. Ale dawoli było Kropiwnickamu prajechacca sa swajej drużynaj — i tyje ópratki, jakije papali u garderob Kropiwnickaho — stali modnymi i za hadoŭ
