— Чаму гэта залезьлі сюды? — сыпаў ён злоснаю гаворкаю і паказваў рукой на лес.
— А як-жа? На тое абрэзка, — адказалі яму.
— Чаму гэта? — зноў перапытваў ён.
Маўчалі.
— Чаму гэта? Што, у мяне лішняе ёсьць, ці што? Можа вы і на той бок лесу палезеце?
— Можа й палезем.
— Хто арэнду плаціў, а хто палезе! Чаму гэта?
З братам яны прыехалі ў наступную ноч. Зноў бялелі каля дарогі межавыя слупы і тычкі.
— О, — паказаў рукой Бушмар.
— Але, — адказаў брат.
Больш яны нічога пра гэта не гаварылі і ўехалі ў лес моўчкі.
Брат быў вельмі падобным да Лявона, але ростам быў яму, высокаму, па плячо ўсяго. Бушмар падстрыгаў вусы, а гэты падкручваў іх стрэлкамі ў бакі. Гаварылі яны адзін з адным мала, і бяз слоў вельмі добра разумелі адзін аднаго.
Назаўтра зусім парушыўся звычайны ход жыцьця ў Бушмаравай сялібе. Папаўдні Бушмару давялося йсьці ў вёску прасіць людзкое дапамогі. Сёй-той патом прышоў з вёскі. Прышоў стары Вінцэнты, што ўмеў напамяць усялякую касьцельную адправу. Труну рабілі самі Бушмары, а Вінцэнты маліўся з кантычак — перасьпяваў колькі разоў «Анял панскі» і «Здровась Марыя». Пасьля труну ўдвух Бушмары завезьлі ў мястэчка пад касьцёл. Вярнуліся позна. А назаўтра сышліся
