XI
Бушмар усё больш пачынаў нядобра пачуваць сябе пад зіркам Галеніных вачэй. Зірк гэты пакрысе ператварацца стаў па-жаноцку хітрага, гульлівага, у цьвёрды і нават жорсткі. Яна як-бы загадвала яму гэтым зіркам. Ён ні то што баяцца пачынаў яе, а чуў у Галене штосьці яе ўласнае, што ніколі ня страціцца ў яе, ніколі не падначаліцца пад чужое.
Яна часта падносіла яму сына:
— На, паглядзі. Бачыш, у яго бровы такія, як у цябе робяцца.
— Але, — гаварыў ён, дакранаючыся пальцамі да незарослага цемя дзіцяці.
Ён сам пачынаў чуць, як цяжка разбурыць той холад, які зьявіўся між імі з таго самага першага вечара, калі вярнуўся ён з астрога, і з таго другога вечара, калі ён, абязьвечыўшы Вінцэнтага, уцякаў да брата. Пасьля гэтага вырасла вельмі; калі ён вярнуўся праз тыдзень ад брата, яна сказала яму:
— Ну, заб’еш ты мяне ці не?
Ён маўчаў.
— Скажы.
— Нашто табе гэта?
— Хачу ведаць. Калі гэта ты праўду тады казаў, дык я ня буду чакаць, а забяру дзіця і пайду.
— Ты мусіць хочаш давесьці мяне да гэтага, калі ўспамінаеш наўмысьля, што я калі сказаў.
Ён ведаў, што яна гэта зьдзекуецца з яго, помсьціць за яго неабдуманае слова. Бачыў, што яна
