Ледзь пастухе адвялі Міхася да хаты. Жорава забраў с сабой. — „А гэта што?“ накінулася мачыха і хапіла жорава за скрыльля і выкінула ў сенцы, „Ты зноў хворы? Думаеш буду с табой цацкацца, дармаедзе?!“.
Міхась прысланіўся ў качарэжніку, стаіць, бы асінавы пеньчык. „Спаць, спаць“…. ласяцца думкі. „А гыля…. а гыля“ выляцела мачыха гусей адагняць ад карыта.
Міхась, азірнуўся сонна, зачэрпнуў жменяю гароху з апалушак, падняў жорава і палез у запечак.
Цёмная чэлюсьць скрыла дзьве бязсільныя крыўды….
Пастухе ураіліся Міхасёву скаціну пасьвіць. Часам каторы з хлапцоў забегаў на птушку падзівіцца.
Птушка хутчэй папраўлялася ад Міхася; але сядзелі разам у запечку, нераз страшэнна галодные, бо мачыха абодвых ненавідзела. Як выходзіў жораў, то зараз гналася с пожахам за ім. — „Бедны клыбачка, галодны“ літуецца Міхась над жоравам. — „Крр“, як бы адказуе птушка. — „Нудна табе, сірата ты мой: радня выляцела далёка, пакінула цябе аднаго. Не плач! бо і я таксама адзін, як той калочак у плоце; матулька ў пясочку ляжыць, ня прыдзе сынка хворэнькаго адведаць…. Як выздаравееш, — узьнімемся на скрыльля і паляцімо далёка, далёка…. аж пад сонейка яснае…. Праўда, клыбочка? — „Крр“ — „Эх, ты, жораўка, братка ты мой родненькі“, цалуе па перья хворы Міхась птушку.
Жораў Міхася слухае, аднак свой розум мае. Хутка прыгледзіўся і зжыўся з хатнім парадкам. Гаспадыні пад ногі ня лезе. Парасяты, як лішне прыстаюць да малога дзіцяці, так іх зараз дзюбом карае. Над курмі стаў праўдзівым ваеводай: да парадку прыводзіць і ні адна не адважыцца узьляцець на лаву. — „Каб ты здохла, якая ты разумная, птушка“, падчас ўдабрухаецца мачыха і падсучэ жораву сьвінога цеста.
Ужо былі добрые прымарозкі, як Міхась пачаў выходзіць на хату. Бляды як сьняжыначка, нічога не баліць, толькі часам закашляе. Зрабіўся паслухняны, спакойны, задуманы. Бульбу мачысе скрабе і дзіця гадуе, хату падметае. А жораў — бытцам хвост хлопцаў: ззаду ходзіць — не адстае.
Аднэй лыжкай ядуць, разам сьпяць. Міхась, здаецца, сваю сарочку ўлажыў бы на жорава, каб гэта выпадала.
„Жораўка, пацалуй“ Міхась падстаўляе шчокі. Птушка грымзае дзюбам па твару, а сіраце здаецца, што яго і сапраўды цалуе. Цешыцца, — не нацешыцца хлопец. „Пачкай, клыбачка, прыдзе весна, пажэнем кароўкі ў поле і скруцім дудку, будзем іграць!! Жупяць, не нажупяцца сабе два хваравекі.
Час ім хутка ідзе, быццам вада плыве. Вечарам бывае, што прыдуць вясковые хлопцы палядзець на жорава, казкі часам расказываюць….
